|
سروده ی کُردی زیر در بهمن 1390 پیشکش استاد گردید و اینک پیشکش همه ی دوستداران استاد بویزه هم تباران و هم زبانان کُردم پیشتر به دلیل نداشتن فونت کُردی اگر در نوشتار کُردی کم و کاستی دیده می شود پوزش خواهم اما تلاش نمودم درون پرانتز هم واژگان کُردی را با گذاشتن علائم خوانا نوشته و هم معنی را به هر روی به قدر قد کوته توانِ بیان ماست نه به قامت بلند آواز استاد : دلی شیکیا (دلِ شِکیا: دلِ شکسته ی) وه ری مانه بییه ن وانات : « خوور ئاوا » (وَرِ مانَه بییَن وانات : « خورآوا »: خورشید خسته بوده است خواندی : «خورآوا») خـه می دیری ی له یلی بی (غمِ دیریِ لَیلی بی: غمِ دوریِ لیلی بود) « مه جنوونی »و («مجنونی»و: « مجنونی » و) « مه جنوون په ژار »ت («مجنونِ پَژارِ»ت: « مجنون پژار » تو) ئاوری داخی دلی مه جنوون . (آوِرِ داغِ دلِ مجنون: آتش داغِ دلِ مجنون) . و قیره « رووسه مـ »ت وانا (وِ قیرَه «روسَمـ »ت وانا: به فریاد « روسَم » را خواندی) و رووسه م تا بره سوو (وِ روسَم تا بِرَسو: به رستم تا برسد) په یکو په یغامت (پَیک و پَیغامِت: پیک و پیغامت) که نه سوونه (که نَسونَه: که نخوابد) وریزوونه (وِریزوونَه: برخیزد) بیاو ، به رکه و (بیآو ، بَرکَو: بیاید ، بِدَر بَرد) چ ده سی دیقی پر فه ن (چِه دَسِ دیوِ پِر فَن: از دست دیو پُر حیله) گیان ایرانت . (گیان ایرانِت: جان ایران تو را) . ◊ جیا وه ینه (جیا وَینَه: جدا شد) ئه گه « پراو » چ « بیسیتون » (اَگَه «پِرآو » چِه «بیسِتون »: اگر « پرآو » از « بیستون ») دلش وه ی هوون (دلِش وَی هون: دل او شد خون) هه نی باچه ش (هَنی باچَش: دیگر بگو او را) که ورشونی خه مش بوریا (که وِرشونِ غمِش بُریا: دنباله ی غمش بریده شد) و ئاوازی پری نازت (وِ آوازِ پِرِ نازِت: به آواز پُر نازَت) متای (مِتای: می توانی) «ئابیدر»و «شاهوو»و «دالاهوو» «مه ریوان» تا و «هورامان» «چه مان» ، «ریژاو» نه ته نیا (نه تَنیا:نه تنها) «بیسیتون» ، «پراو» گرشان شونی یه کتر (گِرِشان شونِ یَکتِر: همه ی آنها را با هم) چو برا که ینه . (چو برا کَینَه: همچون برادر کنی) . ◊ دیاره ن عاشیقیت کیشان (دیارَن عاشقیت کیشان: پیداست عاشقی کشیده ای) چنه وانات « گول نیشان » (چِنَه وانات « گل نیشان »:(که) چنان خواندی « گل نیشان » را) چ سوزی عشقی کوردانه ت (چِه سوزِ عشقِ کُردانَت: از سوز عشق کُردانه ات) چو ئه وری پر وه شه ن (چو اَورِ پِر وَشَن: همچون ابری پُر باران است) « وارانو وارانه »ت (« واران و وارانَه »ت: « واران و وارانَه » ی تو) فره شـــــــادی به شه ن (فِرَ شادی بَشَن : بسیار شادی بخش است) « سنجانو سنجانه »ت (« سنجان و سنجانَه »ت: « سنجان و سنجانَه » ی تو) چو سه ر چوپی کشه ن (چو سَر چوپی کِشَن:همچون سر چوپی کش است) « لرزانو لرزانه »ت . (« لِرزان و لِرزانَه »ت:« لرزان و لرزانه »ی تو) و « شور ده رد » (وِ «شورِ درد »: به « شورِ درد ») و جوش « هامسه ران شوره ن » (وِ جوشِ « هامسَران شورَن »: به جوشِ « همسران شورَن ») و مه سی « یاوه ران مه سم » (وِ مَسی « یاوَران مَسِم »: به مستیِ « یاوران مَسِم ») و شوله ئاوری عشقی (وِ شولَه آوِرِ عشقی: به شعله ی آتشِ عشقی) که به رشییه ن (که بَرشییَن: که بیرون زده) چ پوسو (چِه پوس و: از پوست (ظاهر) تو و) سوچنانش (سوچِنانِش: سوزانده) مه غز سوخانت (مغزِ سُخانِت: مغز استخوانت را) دیاره ن ده ردو ده رمانت . (دیارَن درد و درمانِت: پیداست درد و درمان تو چیست) . ◊ نه ته وام یا ته وام (نَتَوام یا تَوام: نتوانستم یا توانستم) واتم (واتِم:گفتم) چشم واتو چتـه و واتم ؟ (چِشِم وات و چِتَو واتم ؟: چه گفتم و چگونه گفتم ؟) نه زانانم (نَزانانِم: ندانسته ام) گه ره کم هه ینی که باچی : (گَرَکِم هَینِه که باچی : میخواهم همین که بگویم :) ئوسه شوقه ن و گیانم که (اوسَه شوقَن وِگیانِم که: آنگاه شوقی به جانِ من هست که) بوانو دانگی « شه هرامـ »م . (بوانو دانگِ « شهرامِـ » م : بخواند صدای شهرام (استاد شهرام ناظری) برای من).
|
|